BEN KNİDOS FENERİYİM.

Bir yanım Ege.

Bir yanım Akdeniz.

Benimle kucaklaşır iki deniz.

Halikarnas Balıkçısı der ya.

"Altı yedi bin yıl önce kayığı ilk yüzdüren dalgalar ve dalgalara ilk binen kayıklar hep buralıydılar."

Ben de Bu kadim topraklardayım.

Eskiden adaydı bulunduğum yer.

Kap Krio derlerdi.

Sonraları yarım adaya dönüştürdüler.

Deveboynu dediler.

Coğrafi şekli hörgüce benzediğinden.

Denizden 109 metre yüksekteyim.

Gemiler nereden gelirse gelsin.

İster Ege'den, ister Akdeniz'den.

Görünürüm 12 milden.

Kimbilir kaç gemiye rehber oldum.

Kaç denizciye umut.

Kaç balıkçı benimle yönünü buldu.

Işığımla kaç insan kurtuldu kimbilir.

Bir zamanlar fitilli gaz lambaları ile ışıldardım.

Sonra LPG'li gömlekli lambalarla.

Şimdilerde de güneş enerjiyle parlıyorum.

Ben "Knidos Deniz Feneri"yim.

Güneşin en güzel battığı yerdeyim.

Hani demiş ya filozof.

"Olacaksan güneş gibi ol. Batışın bile muhteşem olur!"

Ben muhteşem günbatımlarının adresiyim.

Belki de Fazıl Hüsnü Dağlarca'nın şiirindeki deniz feneriyim.

"Uzanmış koca burun açık denize doğru,

Lacivert ve gri gecenin değerinde.

Karanlıkla başlar bir dünya sevgisi,

Deniz feneri parlar,

Talihe aldırmadan kayalar üzerinde.

Bulutlar birleşir alaca düzlüklerde,

Çöker uzak limanlardan bir sis.

Bir sıkıntı başlar karanlığında kaderin,

Bildirir, yanınca yanınca,

Ömrün neresindesiniz, aşkın neresindesiniz?

Yüreğin mi daralıyor, yıldız ışığında,

Bırak anılar gitsin biraz daha geri.

Ruhu götürmeden vakit yürüyebilir,

Düşün nasıl durmuş sabırla yüzlerce yıl,

Hep bu benekte bu deniz feneri.

Bak deniz savaşlarına, yaşlı korsanlara,

Uçan dalgalara, uyuyan rüzgara bakmış,

Bir tek göz kadar kara ve mavi,

Enginle boş,

Kısmetsiz balıkçılara bakmış.

Saçlarında tuz kokan, ölü kokan bir serinlik,

Yüzünde bir fırtına tadı.

Durursun yorgun, umutsuz,

Birden bir daha yanıp söner, sevinçle titrersin,

Bir şey, belki de yaşaman uzadı."