Se'Datça

Yıl 1998 ’di. Yağışlı,fırtınalı bir kış günü. Ege ve Akdeniz'in hırçın dalgaları Knidos sahillerine vuruyor. Berbat bir hava. Ören yerinde in cin top atıyor. İşte böyle bir havada Apollon Tapınağı ’nın hemen yanından 600 kilo ağırlığında bir sunak taşı çalınıyor. Kimsenin olmadığı bir anda koskoca mermer sunak bir kamyona yüklenerek kaçırılıyor. Özellikle Yazıköylüler olaya büyük tepki gösteriyor. Olay ulusal basına yansıyor. Gazeteler hırsızlığı deştikçe ilginç ayrıntılar ortaya çıkıyor. Hırsızlığın olacağı aylar önce jandarmaya bildirilmişti. Ancak nedense tedbir alınmamıştı. Bunun üzerine dönemin Muğla Valisi Kültür Bakanlığı’na başvurarak, “ biz Knidos’tan çıkan tarihi eserleri koruyamıyoruz, bunları buradan alın” diye bir resmi yazı gönderiyor. Aradan bir kaç ay geçiyor. Bir sabah yine esrarengizbir kamyon Kdinos’a geliyor. İçinde şapkalı bir kadın ve 4-5 işçi var. Marmaris ’ten geliyorlar. Bakanlık talimatıyla Knidos ’tan çıkan tarihi eserl

Bir Datça Hikayesi 1920 ’li yıllar. Datça ülkenin bir ucunda kaderine terk edilmiş bir belde. Kuş uçmaz, kervan geçmez. Ne otomobil gelir,  ne vapur. Oysa toprakları öyle bereketli ki. İncir, badem, tütün, bakla, fasülye... Ne eksen fışkırıyor. Ama satamıyor Datçalılar. Anakaraya yolları yok. En yakın yer Marmaris . Marmaris ’e giden eski bir Karia yolu var, patika. Eşşeği sürken, ayak diretir. Çünkü sarp ve yalçın kayalar izin vermez. Tabana kuvvet desen, en az 18-20 saat. Sandal çekerek kayıkla gitmeyi denesen, Marmaris’e ulaşmak zor iş. Hele kışın kayıkla denize açılayım dersen, o da akıllı adamın yapacağı iş değil. Anlayacağınız, yolsuzluk ciddi sıkıntı. Datçalılar yol sorunun çözülmesi için çalmadık kapı bırakmaz. Sonunda seslerini “ Muğla’da Halk Gazetesi ” duyar. Gazete 27 Mayıs 1929 tarihli sayısında şöyle bir haber yapar. “Dadya kazası dahilinde yol namına hiç bir şey yoktur. Hiç olmazsa Marmaris’e kadar bir hayvan ve