SOYKIRIMI BİR DE ÇİCEKLERDEN DİNLEYİN
1864 yılının Mayıs ayıydı. Karadeniz kıyılarında çicek ayıydı. Çicek umuttur, bahardır aslında. Ama bu kez karakıştı adeta. Karahindiba çicekleri beyazlaşmıştı, tüyleri etrafa saçılıyordu. Rüzgarla gökyüzünü sarıyorlar ve o vaları, dağları, denizleri aşıyorlardı. Onlar gökyüzünde uçuşurken, yeryüzünde korkunç şeyler oluyordu. İşkenceler, cinayetler, tecavüzler. Evler yakılıyordu.. Yuvalar yıkılıyordu. Anne karnında bebeler süngüleniyor, h asta yatağında yaşlılar öldürülüyordu. İnsanlar can havliyle kaçarken, yakalananın başı kesiliyordu. Kesilen başlar, mızraklara geçirilip, sevinç naralarıyla köy köy dolaştırılıyordu. Yüzlerbinlerce kesik baş daha sonra Karadeniz’e atılıyordu. Başı kesilenlerin bedenleri parçalıyor, köpeklere veriliyordu. İnsan cesetlerinden çöplükler oluşuyordu. Ve o çöplüklere atılmış bir kadının kucağındaki bir bebek, ölmüş annesinin memesinden süt içmeye çalışıyordu. Karahindiba çicekleri bu vahşete tanık oluyordu. İşte bu vahşetin adı "Çerkes Soykırımı&q