Se'Datça

“Büyük iş yapanların hemen hepsi, bu işleri temelli bir güçlükten, bir çıkmazdan kurtulmak için yapmışlardır. Turgut da böylesine çıkmazların adamlarındandı.  Oncağızımı 1956’da, sanırım, askerlikten ayrıldığı günlerde, çoluğu çocuğuyla sivilleşme mutluluğu, daha doğrusu ummacası içinde yaşadığı demlerde tanıdım. Sonraki yıllarda, sivile soyunmakla işin bitmeyeceğini, memleketin kendisinin koca bir kışla olduğunu acı acı anlamıştı, bunun üzerinedir ki, Türkçe'de hiç denenmemiş bir şiir tarzına attı kapağı.  Kaçıncı yeni olduğunu kimsenin çıkaramayacağı bir şiirdi bu.  Asker kaputları gibi nefti ve uzun dizelerle soyuyordu kendini, sivilleşiyordu özümüze, benliğimize doğru.  Taç yapraklarını dizi dizi koparıp atarak çiçeğin göbeğini bulmaya yönelen bir üryanlaşma süreciydi bu. Neylersin ki, şiirin bitiminde anadan doğma bıraktığı gerçeklik yeniden kuşanıveriyordu üniformalarını, bir başka şiire başlayıncaya dek.  Bu, Sizifos ’kâri bir cehennem çilesiydi

Babası  İtalyan  bir berberdi. Annesi  Fransız  asıllı  Rus  bir danscı. Yoksuldular. N ew York 'ta zor geçiniyorlardı. Onun doğumunda annesi sorunlu bir hamilelik süreci yaşamıştı. Bu nedenle sol gözünde, kulağında ve üst dudağında kalıcı hasar oluşmuştu. Kısmi felç. Ağzı yana kayıyordu. Dudakları orantısız duruyordu. Üstelik sol gözü sağ gözüne oranla daha aşağıdaydı. O yüzden insan içine çıkamıyor, okulu gidemiyor, arkadaş edinemiyordu. Tek arkadaşı köpeği,  Butkus 'tu. Bir buldog. Butkus  onun herşeyiydi. New York  sokaklarını köpeğiyle aşındırıyordu. İkinci sınıf spor salonlarına gidiyordu. Ne iş bulsa yapıyordu. Amele işler. Sokaklarda yatıyor, yemeğini köpeğiyle paylaşıyordu. Bazen günlerce aç kalıyorlardı. Bir süre sonra  Hollywood 'u mekan etti. Ancak yüzündeki hasar nedeniyle iş bulmakta zorlanıyordu. Bazı filmlerde çok düşük ücretle yüzü görünmeden figuran roller alıyordu. Genelde de porno filimlerde. Ama kazandığı yetmiyordu. Sonunda sıfırı tüket