NİCE SUSKUNLUK VARDIR Kİ, FERYADIN TA KENDİSİDİR

Geceyle gündüz arasında, karanlıkla aydınlık arasında bir yerde duruyor o. Dönerken dünyanın sırrını arayan semazen değil bu kez; durarak hakikati haykıran bir insan. Ellerini bağlamış, başı hafif eğik, gözleri görünmüyor. Ama o gözlerle değil, varlığıyla konuşuyor.

Ve karşısında bir duvar. Taştan değil bu duvar; insan bedenlerinden örülmüş, kalkanlarla, gazlarla, emirlerle donatılmış bir korku duvarı. Polis yazıyor kalkanların üstünde. Ama bu yazı, bir mesleği değil, bir mekanizmayı temsil ediyor artık. İtaati, buyruğu, şiddeti...

Sema, tasavvufun en derin sırlarından biridir. Dönen derviş, bir ayağını yere sabit basarken diğer ayağıyla dünyanın etrafında döner. Başını yana eğer; bir kulağı göğe, öteki yere açıktır. Hakikati hem yukarıdan hem içinden dinler. Ama bu karede sema yok. Derviş dönmüyor. Çünkü dünya durmuş.

Bir derviş niçin durur? Belki de en büyük isyan, en derin teslimiyetin içindedir. Bazen konuşmak gürültüdür. O yüzden susmak gerekir. Ama bu suskunluk, bir boyun eğiş değil. Aksine; fırtınanın ortasında kendi merkezinde kalabilen bir varoluş çığlığı.

Üzerine sıkılan biber gazı, sadece gözü değil, hakikati de kör etmeye çalışır. Ama göz kapanır, kalp açılır. Ve o kalp, bir milletin vicdanı gibi oradadır. Simgesel bir figür değil artık o adam. Sükûtla haykıran bir evrensel insan.

Bu karede zaman durmuş gibidir. Polis ilerleyemez. Derviş geri çekilmez. Herkes olduğu yerde. Ve o arada, görünmeyen bir çizgi belirir: Hakla batılın, zalimle mazlumun, içle dışın arasındaki o ince çizgi.

Mevlana şöyle derdi.

 “Nice suskunluk vardır ki, feryadın ta kendisidir.”

Bu suskun semazen de işte o feryadın vücut bulmuş hali. Ne slogan atar, ne taş fırlatır. Ama duruşuyla dev bir hakikati gösterir.
Bazen tek başına durmak, bir kalabalığın vicdanı olmaktır.

Fotoğraflar: Reuters foto muhabiri Ümit Bektaş