Se'Datça

Köyümüzde bir Cahit amcamız var. Güler yüzlü, espirili, hayli yaşlı. Yılların yorgunluğuna rağmen her sabah keçilerini dağa bırakır, güneş batarken gidip alır. Kilometrelerce yol, tınlamaz. Keçiler önde, o arkada. Çok sever keçilerini Cahit Amca, çocukları gibi adeta. Bir de sütlerinden biraz bizlere verse. Nafile. Damla vermez, hepsi kendine. Ah o keçiler. Ne sevimli, ne faydalı canlılar. Onlar olmasaydı, her sabah keyifle içtiğimiz kahveyi belki keşfedemeyecektik. Keçi deyip geçmeyin. Eti de, sütü de, derisi de hem faydalı, hem değerli. Ayrıca pisliği de. Düşünsenize, keçi gübresinin kilosu yaklaşık 3 lira. Çuvalla alırsan, 70 lira. Millet bahçesine keçi boku alabilmek için birbiriyle yarışıyor. Ama ne ilginç değil mi? İnsanoğluna bu kadar yararı olan bir canlı yüzlerce yıl günah kavramı ile eş tutuldu. Antik çağdan bu yana dünyanın hemen hemen tüm kültürlerinde bir deyim var mesela. "Günah Keçisi." İngilizler Scapegoat diyor, Almanlar Sündenbock, İspanyollar Chivo Expiator

"Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul" demişti Yahya Kemal Beyatlı . Ben de bugün bir tepeden baktım güzelim Mesudiye'ye. Malum hava bahardan kalma. Önümüz kış. Bu fırsat kaçmaz diye, kaptım fotoğraf makinası, vurdum kendimi dağlara. Zirveler iyidir, huzur verir insana. Bilge diyor ya. "Doğa bize aldırmadığından, doğanın ortasında kendimizi öyle huzurlu hissederiz ki." Öyle bir huzur işte. İsmi şimdi aklıma gelmiyor, bir dönem Knidos'ta yaşamış önemli bir filozof, canı sıkıldığında kendisini doğaya atarmış. Yabancı bir kaynakta okumuştum, "doğa insan yaşamının ilacıdır" diye bir sözü var hatta. Kim bilir belki de 2000 yıl önce benim yürüdüğüm bu topraklarda dolaşırdı. Coğrafya biliminin atası, antik çağ tarihçisi Strabon, " yarımadaların en güzeli" demişti bu topraklara. Hiç de haksız değil, değil mi? Buralarda kurak geçiyor havalar. Yağmura hasret kaldı doğa. Zeytinler henüz yağlanmadı, çoğu hastalıklı. Ahlat olgunlaşmış, tek tek y