DALGALAR BİR ÇOCUK GETİRDİ DATÇA'YA
Bundan 50 yıl öncesiydi. Bir kış sabahı. Simi adasında balıkçı Aristo , minik oğlu Vasili ile ava çıkmıştı. Aristo 'nun ata mesleğiydi bu. Oğlu Vasili 'ye de öğretecekti. Hangi balık nerede avlanır, ağ nasıl atılır, sırti nasıl yapılır tek tek anlatacaktı. Yüzlerce yıllık deniz bilgisi dededen toruna geçecekti. Aristo' nun kayığı Simi 'den ayrıldıktan bir süre sonra hava bozdu. Hem de fena bozdu. Rüzgar lodostu. Üstelik gittikçe şiddetleniyordu. Aristo geri dönmek için hemen küreklere asıldı. Ama nafile. Esen artık fırtınaydı. Deniz beşik misali. Kayık beşikteki bebek. Nazım Hikmet Hazer şiirinde der ya. Kayık, devrilen bir atın sırtından inip, şahlanan bir ata biniyor gibiydi. Her indiğinde sanki alabora olacaktı. Yağmur da sicim gibi iniyordu. Minik Vasili korkudan dilini yutmuş, iki eliyle sandalın kenarları tutmuştu. Parmakları sanki mengeneydi. Bedeni kaskatı, y üzü beyazdı. Bembeyaz. Yüreğindeki korku gö