Se'Datça

“Memleket isterim Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun Kuşların, çiçeklerin diyarı olsun. Memleket isterim Ne başta dert ne gönülde hasret olsun; Kardeş kavgasına bir nihayet olsun. Memleket isterim Ne zengin fakir ne sen ben farkı olsun Kış günü herkesin evi barkı olsun Memleket isterim Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun Olursa bir şikayet ölümden olsun.” En sevdiği şiirlerden biriydi, Cahit Sıtkı Tarancı ’nın bu mısraları. Ana dili Türkçe olmasa bile bu şiiri ezbere okurdu. Bir İngiliz’di. Adı Jeff Evans ’tı. Ömrünün son 10 yılını Datça’da geçirdi. Binlerce kilometre uzaktan geldiği Datça’da Datçalılar’la kaynaştı, bir Datçalı gibi yaşadı, sevdi, sevdirdi ve sonunda “memleketim” dediği Datça’da Datçalılar’ın arasına gömüldü. 1990 ’lı yılların başıydı. Jeff, çok sevdiği eşiyle birlikte Londra’nın kuzeyinde küçük bir otel işletiyordu. İyi bir insandı. Yardımseverdi. Sevilip, sayılırdı. Birgün kötü bir haber aldı. Sanki hayatı karardı. Nefes almakta bile zorlanıyordu. Eş

"Şu ölen çocuklar var ya. Sana bana dünyaya . İlikleriniz donduğunda kışın Bir kaşık umut gerektiğinde O şişe gelecek aklınıza. Pencerenin önünde duran Güneşte Gelincik ." Can Yücel *. *. * Bugünlerde bizim buralar Gelincik tarlasına döndü. Datça kırsalı kıpkızıl. Papatların arasında kanlı bir şafak gibi doğdular. "Gelincik insan ömrü gibidir." der Japonlar. "Dünü vardır. Yaşamıştır. Bugünü vardır. Yaşıyordur. Ya yarını?" Narin çiçektir Gelincikler. Öylesine narindir ki, koparıldığı anda solar gider. Kırmızı yapraklarını tek tek döker. Gelincik'i geline benzetirdi eski Türkler. Narin bir geline. O yüzden gelinler beyaz değil kırmızı gelinlik giyerdi. Bir çok kültürde Gelincik'in yeri ayrıdır Yeniden doğuşu simgelerler. Eski Mısır'da lahitler Gelincik motifleriyle süslenirdi. Romalılar kara sevdaya düşenlere Gelincik şerbeti içirirdi. Bu şerbetin aşk acısını azaltacağına inanılırdı. Homeros İlyada destanın