BIÇAK KEMİKTE

Daha 45 yaşındaydı İsmail Devrim.

Kocaeli Yukarı Hereke’de tornacıydı.

Evlenip yuvasını kurmuştu.

Bir de aslan gibi oğlu olmuştu.

Kredi ile bir ev aldı.

Mutluydular.

Çkok mutlu.

Ama.

Bir gün motorsikletle kaza geçirdi.

Sağ kolu ezildi.

Artık iş göremezdi.

Bir yanda geçim derdi, bir yanda evin kredisi, bir yanda lise çağına gelen oğlunun eğitimi.

Zorlanıyordu İsmail.

Herşeyden kıstı, oğlunu Hereke Nuh Çimento Meslek Lisesi’ne yazdırdı.

Okul üniformasına verecek parası yoktu.

Sadece üstünü aldı.

Pantolonu da bir kaç günü alırız deyip, evladını okula gönderdi.

Ama almadılar.

Çocuğun pantolonu yönetmeliğe uygun değil diye, okula almadılar.

Sınıf defterine "yok" yazdılar.

Çocuk o üzüntüyle eve döndü, yaşadıklarını ailesine anlattı.

İsmail yıkıldı.

Nefes almakta zorlandı.

Sonra ayağa kalktı.

“Hadi” dedi “oğlum gidiyoruz pantalonu almaya."

Gebze’ye gittiler.

İsmail cebinde kalan son paranın bir kısmıyla okulun istediği pantolonu aldı.

Oğlu çok mutluydu.

Akşam geç saatlerde eve döndüler.

İsmail eşine “yorgunum erken yatacağım” dedi.

Banyoya gitti.

Ve kendisini astı.

Morgda cebinden çıkan para sadece 20 liraydı.

Ertesi gün Kocaeli valiliği jet hızıyla açıklama yaptı.

“İntihar nedeni pantolon değil, psikolojik!”

*.  *.  *

Ne demişti Hasan Hüseyin yıllar önce?

“Eti geçti, duydun mu?

Bıçak kemikte.

Duymadınsa duy artık

behey Allah’ın kulu,

bıçak kemikte.

Duy da silkin n’olursun

bu ne biçim uyku bu.

Bıçak kemikte

Verilmemiş alınmış hep,

yük vurulmuş dağlar gibi – insanlık bu mu?

Çalıyor sömürünün imdat çanları,

kımılda da kurtar şu onurunu

bıçak kemikte.

Topraksa paylaşılmış kıyılarsa yağmalanmış,

umut hacizde,

ya bu neyin puştluğu bu

sana yokluk sana yasak sana dam

insan değil – hâşâ – bir yağmacı soyu bu,

bıçak kemikte.

Üretensin yaratansın yürütensin dağları,

bakma öyle kilit kilit, duvar duvar.

Yetsin artık bu susku

bıçak kemikte.

Anasın boynun bükük babasın kolun kırık

oğullar kan içinde.

Kaldır artık başını

«kalsın benim dâvam dîvana kalsın» demiş ozan.

O divan sensin artık

bıçak kemikte.”