Sabahın çiy kokulu serinliğinde, dalların üzerinde bir salyangoz süzülüyordu. Zamana meydan okurcasına ağır, kendinden emin ilerliyordu. Dünya, onun için bir telaş sahnesi değildi, aksine, sabrın ve sükûnetin kutsandığı bir yolculuktu.
Ancak o sabah kader, sırtına narin bir yolcu bırakmıştı: Yorgun bir kelebek…
Kelebek, rüzgarın savurduğu bir geceden sonra soluklanacak bir yer arıyordu. Kanatları yıpranmış, rüzgarın hırçın dansı ruhunu yormuştu. Gözleri, aşağıda dingin bir akış içinde süzülen salyangozu gördüğünde, içini bir güven duygusu kapladı. Usulca kondu kabuğunun üzerine.
Salyangoz, yeni yolcusunun ağırlığını hissettiğinde duraksadı. Hayatında hiç kimseyi taşımamıştı. Kabuğu, yalnızlığının bir kalesi, iç dünyasının bir sığınağı olmuştu hep. Ama bu misafir, onu rahatsız etmiyor, aksine varlığıyla yolculuğunu anlamlandırıyordu.
Beraber ilerlediler. Salyangozun sabrı, kelebeğin kırılgan yorgunluğuna bir merhem gibiydi. Kelebek, ilk kez hızın bir yanılsama olduğunu fark etti; acele etmenin varoluşun özü olmadığını… "Tabiat acele etmez, ama her şeyi başarır." der Lao Tzu. Kelebek, bunu şimdi anlıyordu. Zamanı tüketmek yerine, onu yaşamak gerektiğini öğrendi. Salyangoz ise sırtındaki yükün, yalnızlığını kıran bir dostluk olduğunu hissetti.
Birlikte güneşin altın ışıklarıyla ısındılar. Gök, mavinin en derin tonlarına bürünürken, kelebek hafifçe kanatlarını açtı. Artık gücünü toplamıştı. "Hayat bir bisiklete binmek gibidir. Dengede kalmak için hareket etmeye devam etmelisiniz" der Albert Einstein. Kelebek de hareket etmeliydi ama bu kez aceleden değil, hayatı hissetmek için.
Yumuşak bir esintiyle havalandı, süzülerek gökyüzüne doğru yükseldi.
Salyangoz, onun uzaklaşmasını izlerken içinde tarifsiz bir huzur hissetti. Yolculuğuna devam etti ama bu defa yalnız olmadığını biliyordu. Çünkü bazı yolculuklar, bir yol arkadaşının sessizliğiyle derinleşir, anlam kazanır.
Ve o gün, ikisi de birbirlerinden bir hakikat öğrendi: "Mutluluk varılacak bir yer değil, bir yolculuk biçimidir" demişti Buddha.
Hayat bazen hızlı, bazen yavaş akar ama en kıymetli olan, yolun değil, yolculuğun paylaşıldığı andır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder